Δώσε την αγάπη όπως δίνεις ένα μήλο

Πριν λίγες μέρες έφθασαν στην τάξη μας τα "Βιβλία σε ρόδες", η μικρή κινητή βιβλιοθήκη που δίνει τη δυνατότητα στους μαθητές να έρθουν σε επαφή με βιβλία (γνώσεων, λογοτεχνικά, μυθοπλασίας κ.α.) συγκεκριμένης θεματολογίας. Η παρουσίαση των βιβλίων μέσα στη βαλίτσα είναι όντως εντυπωσιακή και, αν μη τι άλλο, προκαλεί τους μαθητές να δουν και να ξεφυλλίσουν αμέσως κάποια από αυτά! Εμείς πήραμε τα Δέντρα και, αφού βρήκαμε τα βασικά χαρακτηριστικά ενός βιβλίου (συγγραφέας, εκδόσεις κτλ) ανέλαβαν σε ομάδες συγκεκριμένες δραστηριότητες.

Τα παιδιά χωρίστηκαν όπως εκείνα ήθελαν σε ομάδες 2-3 ατόμων. Κάθε ομάδα διάλεξε ένα βιβλίο που θα το διάβαζαν στο σπίτι τους. Βέβαια, ενθουσιάστηκαν τόσο με την παρουσίαση των βιβλίων που ξεκίνησαν το διάβασμα μέσα στην τάξη!

Όταν κάθε μέλος της ομάδας ολοκλήρωσε το διάβασμα του βιβλίου, τα έφεραν όλα μέσα στην τάξη και ξεκινήσαμε τις δραστηριότητες. Για κάθε βιβλίο έπρεπε να παρουσιαστεί μια αφίσα-ζωγραφιά, ένα ποίημα και μια δραματοποίηση. Διευκρίνισα ότι το θέμα της κάθε εργασίας δε χρειαζόταν απαραίτητα να καλύπτει όλο το βιβλίο αλλά κάποιο κεφάλαιο, σκηνή ή ακόμα και μια δική τους σκέψη ή συναίσθημα για το περιεχόμενο του βιβλίου. Με τη ζωγραφιά χαμογέλασαν ως "ευκολάκι", το ποίημα τους φάνηκε πρόκληση και η δραματοποίηση μετέτρεψε την αίθουσα σε πλατό κινηματογραφικής ταινίας που επί μία εβδομάδα έδιναν κι έπαιρναν τα σκηνικά, τα κουστούμια και τα σενάρια! Η μόνη καθοδήγηση που τους έδωσα ήταν πως η δραματοποίηση θα μπορούσε να είναι θεατρικό/σκετς, παντομίμα, αφήγηση, κουκλοθέατρο ή ό,τι άλλο θεωρούν πως μπορεί να αναπαραστήσει κάτι από το βιβλίο τους και, προς μεγάλη μου έκπληξη, τα συμπεριέλαβαν όλα! Τεράστια εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι δε μου ζήτησαν ούτε 5 λεπτά από τη διδασκαλία για να ετοιμάσουν τα σκηνικά και τις κούκλες για το κουκλοθέατρο αλλά τα έκαναν στο σπίτι τους ή κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων. Τα ποιήματα και οι ζωγραφιές έγιναν εξολοκλήρου στην τάξη.


Οι ζωγραφιές και τα ποιήματα των ομάδων:

Η πρώτη ομάδα παρουσίασε την Κοκκινοσκουφίτσα με ένα σκετσάκι και πολλά σκηνικά και κοστούμια που ήρθαν από τα σπίτια τους:

Η δεύτερη ομάδα επέλεξε το κουκλοθέατρο για να παρουσιάσει το βιβλίο του Κ.Μάγου "Το δάσος της ξύλινης ξύστρας":

Η τρίτη ομάδα διάλεξε "Το δέντρο που έδινε" (Σελ Σιλβερστάιν) και μας το παρουσίασε με ένα μικρό θεατρικό:

Η τέταρτη ομάδα επέλεξε να παρουσιάσει τη σκηνή που ο Μόγλι αποχαιρετά τα ζώα από το "Βιβλίο της ζούγκλας":

Η πέμπτη ομάδα με παντομίμα και τη βοήθεια αφηγητή, μας παρουσίασε το βιβλίο "Η μικρή" (Jessica Meserve):

Η τελευταία ομάδα διάλεξε μια πρωτότυπη παρουσίαση για το βιβλίο "Το δέντρο βλέπει" (Irene Cohen-Janca) για το οποίο έδειξαν ενθουσιασμό από την αρχή καθώς αυτό που βλέπει το δέντρο είναι η ιστορία της Εβραιοπούλας Άννας Φρανκ, που τη γνωρίσαμε λίγες μέρες νωρίτερα. Με τη βοήθεια δύο συμμαθητριών τους και εποπτικού υλικού, μας παρουσίασαν με δραματικό τρόπο τις απαγορεύσεις εναντίον των Εβραίων κατά το ναζιστικό καθεστώς:

"Και ύστερα...τίποτα" (τσαλάκωμα μιας σελίδας!)

Και τώρα ο τίτλος της ανάρτησης!
Σε ένα από τα βιβλία που παρουσιάστηκαν δόθηκε λίγη έμφαση παραπάνω καθώς τυχαίνει να είναι το αγαπημένο μου παιδικό βιβλίο! "Το δέντρο που έδινε" το είδαμε σε ταινία μικρού μήκους που υπάρχει στο ίντερνετ και τα παιδιά τη βρήκαν εξίσου συγκινητική με το βιβλίο που διάβασαν. Συνδύασα τότε το συγκεκριμένο βιβλίο με ένα άλλο, που δεν έχει να κάνει με δέντρα αλλά έχει κι εκείνο να δώσει κάτι! (Σκάναρα όλες τις σελίδες του και το διαβάσαμε στον προτζέκτορα). Το "Δώσε την αγάπη" (Αγγελική Βαρελλά) είναι ένα γλυκό παραμύθι με πρωταγωνιστή ένα αγοράκι από την Πολωνία που ήρθε πρόσφατα να ζήσει στη χώρα μας και να φοιτήσει σε διαπολιτισμικό σχολείο. Η αρχική αντίδραση του Μάνου, του Έλληνα συμμαθητή του, μας θύμισε σε μεγάλο βαθμό σημερινές καταστάσεις τις οποίες βέβαια και συζητήσαμε. Τελικά το Πολωνεζάκι καταφέρνει να συγκινήσει τον Μάνο όταν, σε μια γιορτή στην τάξη, το Πολωνεζάκι μοίρασε σε όλους μήλα και τραγούδησε με σπαστά ελληνικά: "Δώσε την αγάπη όπως δίνεις ένα μήλο. Έτσι απλά!".

Στο τέλος των δύο παραμυθιών, έδωσα ένα χρωματιστό χαρτόνι Α4 σε κάθε ομάδα για να γράψουν τι μπορεί να δώσει κανείς. Οι προτάσεις που ακούστηκαν ήταν πάρα πολλές!

Για να κλείσει όμορφα η μέρα μας, δυο κορίτσια (η ομάδα της Κοκκινοσκουφίτσας) μας είχαν ετοιμάσει μια έκπληξη! Έφτιαξαν έναν μπουφέ με κέρασμα για όλους και με την Ντόρα την εξερευνήτρια ντυμένη γιαγιά να μας τα προσφέρει!

Σημαντική σημείωση:

Όταν φτάσαμε στη συγκεκριμένη σελίδα από το βιβλίο "Δώσε την αγάπη", ένα κοριτσάκι με μητέρα Αλβανίδα έσκυψε στο αυτί μου και ψιθύρισε: "Κυρία, έτσι είναι στ'αλήθεια!" Τότε θυμήθηκα πως έχω παιδάκια στην τάξη μου που ο ένας από τους δυο γονείς τους δεν είναι Έλληνες και ζήτησα από τη συγκεκριμένη μαθήτρια να μας πει τη φράση στα αλβανικά. Εκείνη όμως χαμηλόφωνα μου είπε ότι ντρέπεται! Εξοργίστηκα πραγματικά...Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει παιδάκι Ε' Δημοτικού που να ντρέπεται να μιλήσει στη γλώσσα της μητέρας της! Ένα άλλο παιδάκι τότε με τους δύο γονείς του από την Αλβανία (που σπάνια ακούμε τη φωνή του ή τη γνώμη του στην τάξη) πετάχτηκε και είπε δυνατά τη φράση στα αλβανικά για να εισπράξει το χειροκρότημα από τους συμμαθητές του! Σειρά πήρε ένας άλλος μαθητής με μητέρα Σέρβα που προσπάθησε να το πει και στα σέρβικα. Ανέθεσα έτσι εργασία: Στην κοπέλα με καταγωγή από Αλβανία, στο αγόρι με τη Σέρβα μαμά και σε ένα άλλο αγόρι με Αγγλίδα μαμά έδωσα γραμμένη τη φράση στα ελληνικά και ζήτησα να μου τη μεταφράσουν σε αυτές τις γλώσσες. Την επόμενη μέρα η παραγγελία μου ήταν έτοιμη και με λίγη βοήθεια από το google translate βρήκα όλα τα γράμματα και έφτιαξα το μήλο μας!

Όταν τα είδαν κολλημένα στον τοίχο, χαμογέλασαν, έβαλαν τα παιδάκια που έφεραν τις ξένες φράσεις να τις διαβάσουν και στη συνέχεια προσπαθούσαν και τα υπόλοιπα, όχι πάντα με επιτυχία! Το σίγουρο είναι πως ο τοίχος μας είναι γεμάτος με φράσεις που μας λένε να δώσουμε αγάπη...Πού θα πάει, κάποια θα πιάσει!