Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

Πριν γίνεις δάσκαλος…



Τα κυριότερα χαρακτηριστικά του επαγγέλματός μας τα ξέρεις: Εύκολο ωράριο, εργασία με πιτσιρίκια, πολλές μέρες διακοπές, τεράστια άδεια το καλοκαίρι. Ο μισθός όχι μεγάλος, αλλά καλύπτει τις βασικές σου ανάγκες. Κάπου εδώ όμως γίνεται η παρεξήγηση. Δεν πρόκειται για δημοσιοϋπαλληλίκι.

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Το πέταγμα της χήνας

Την επόμενη φορά που θα δείτε χήνες να πετούν σε σχηματισμό V προς τον νότο για να περάσουν τον χειμώνα, ίσως σας περάσει από το μυαλό η εξήγηση που η επιστήμη δίνει για την αιτία που πετούν με αυτόν τον τρόπο. Όταν η κάθε χήνα χτυπά τα φτερά της, δημιουργεί ανοδικό ρεύμα για εκείνη που ακολουθεί αμέσως μετά. Με το να πετούν λοιπόν σε σχηματισμό V, ολόκληρο το σμήνος προσθέτει τουλάχιστον 71% μεγαλύτερη πτητική εμβέλεια συγκριτικά με το αν πετούσαν η κάθε μια μόνη της.

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

Πόρτες να δουν τα μάτια σου!

Το πρώτο πράγμα που αντικρίζουν τα πιτσιρίκια μπαίνοντας στην τάξη τους είναι η πόρτα της αίθουσας! Μια όμορφα στολισμένη πόρτα σίγουρα θα βελτιώσει τη διάθεσή τους και θα συμβάλλει στη δημιουργία θετικού κλίματος για το μάθημα.
Ακολουθούν πολλά σχέδια και ιδέες! Ένα γραπτό μήνυμα θα ήταν ωραίο και μην ξεχάσετε να γράψετε και τα ονόματα των παιδιών, σαν μέρος του όλου σκηνικού!

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Η δύναμη της καρέκλας

«Πριν 3 μέρες ήμουν στο Καστελλόριζο, σας μιλάω μετά λόγου γνώσεως, σας μεταφέρουν υπερβολές», «Δε χάνουνε καμία μέρα προϋπηρεσίας, μα τι είναι αυτά που λένε…», «Θέλουμε να είναι την επόμενη μέρα», «Η παρουσίασή τους μετά από 2 ή 3 μέρες δε δημιουργεί κανένα πειθαρχικό πρόβλημα ή απώλεια στις θέσεις, μη λέμε τώρα και ό,τι θέλουμε…»
Τι να κάνουμε τώρα εμείς; Να νευριάσουμε; Να στεναχωρηθούμε; Να γελάσουμε; Έλα, ντροπή, ο υπουργός μιλάει… Για μια ακόμη φορά…

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Ο αγιασμός πέτυχε, το σχολείο έκλεισε.

«Καλημέρα σας, καλή σχολική χρονιά! Εσείς θα είστε η δασκάλα φέτος;» Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια των γονέων, καλυμμένα από έναν τόνο απελπισίας. Μονοθέσιο σχολείο ήταν με τα παιδάκια να με κοιτάνε συνεχώς, άλλα ντροπαλά και άλλα χαμογελαστά. Πού να ‘ξεραν…