Πόλεμος και ειρήνη...στην τάξη!

Μια εμπειρία μου από παλαιότερη χρονιά που όχι μόνο με λύπησε αλλά κυρίως με απογοήτευσε.

Στα μέσα της χρονιάς δύο μαθητές μου μάλωσαν εκτός σχολείου και μάλιστα ο ένας χτύπησε αρκετά σοβαρά τον άλλον. Το ένα από τα δύο παιδιά καταγόταν από την Αλβανία και συγκεκριμένα το παιδάκι που χτύπησε τον συμμαθητή του. Για θέματα που δε γνωρίζω, οι γονείς μεταξύ τους αντάλλαξαν πολλά λόγια (μέχρι και για ασφαλιστικά μέτρα άκουσα) αλλά εμένα αυτό που με ενδιέφερε ήταν να αποκαταστήσω τη σχέση των παιδιών για το καλό το δικό τους αλλά και της τάξης.

Πράγματι, το παιδάκι-«θύμα» απέφευγε να μιλήσει με τον «θύτη», όσο κι αν ο δεύτερος πήγαινε συχνά δίπλα του για να παίξουν μαζί, με κομμένα τα φτερά, όπως λένε.

Και τότε έγινε το εξής τραγικό:

Ο διευθυντής του σχολείου καλεί το παιδάκι που τραυματίστηκε (το Ελληνάκι δηλαδή!) και του ζήτησε να μην κάνει παρέα με το «κακό παιδί» που τον χτύπησε αλλά να κάνει παρέα με καλά παιδιά, με εκείνον, εκείνον, εκείνον και εκείνον, ζητώντας κι από εμένα να τους έχω μακριά!

«Στην τάξη μου όλα θέλω να κάνουν παρέα με όλους» του απάντησα, μη μπορώντας να πιστέψω αυτά που άκουσα!

Την ίδια μέρα μίλησα και στη μητέρα του «θύματος» λέγοντάς της πως δεν υπάρχει περίπτωση να μετατρέψω σε γκέτο την τάξη μου και να δημιουργήσω στρατόπεδα!

«Είναι όλοι συμμαθητές και μικρά παιδάκια, φυσικά και θα μαλώσουν κάποτε αλλά δεν έχω σκοπό να εντείνω την έχθρα!»

Η γυναίκα λογικότατη φυσικά και το δέχτηκε αυτό και το μόνο που ζήτησε ήταν η ασφάλεια του παιδιού της.

Τις επόμενες μέρες και με την ευκαιρία της αλλαγής των θέσεων, τα έβαλα στην ίδια ομάδα, άρχισαν ξανά τις ομαδικές ζωγραφιές και, χωρίς να το ζητήσω, συχνά ο ένας βοηθούσε τον άλλον στις ασκήσεις. Ελόγου μου όλο και πετούσα κανένα διακριτικό σχόλιο του τύπου: «Ααα, κοιτάξτε, έτυχε σήμερα να φοράτε ίδιο χρώμα μπλούζα, συνεννοημένοι ήσασταν;;;» και να λαμβάνω δυο ντροπαλά αλλά πλατιά χαμόγελα!

Όχι, δεν πιστεύω πως είναι υποχρεωτικό οι συμμαθητές να είναι και φίλοι μεταξύ τους. Είναι όμως ζωτικής σημασίας να σέβονται ο ένας τον άλλον, αν σκεφτούμε ότι η τάξη είναι μικρογραφία της κοινωνίας μας.

Κι εμείς οι εκπαιδευτικοί είμαστε αρωγοί αυτής της προσπάθειας και ρόλος μας είναι να προστατεύουμε τη διαφορετικότητα και όχι να τη μετατρέπουμε σε ρατσισμό.

Τότε μόνο θα δημιουργήσουμε σωστούς και δημοκρατικούς πολίτες.