Ήταν το παράπονο ενός πιτσιρίκου μου που είχε διακόψει το μάθημα κάπου στις αρχές της χρονιάς. "Και γιατί αυτό, παρακαλώ;" ρώτησα αν και φανταζόμουν την απάντηση. "Γιατί είμαι καφέ!". (Πράγματι, η επιδερμίδα του θύμιζε περισσότερο Βραζιλιάνο παρά Έλληνα και με τα υπέροχα χαρακτηριστικά του προσώπου του φαίνεται ότι θα κάψει καρδιές στο μέλλον-κρίμα που δεν το ξέρει ακόμα!) "Ααα, ώστε έχουμε μια λαχταριστή σοκολάτα εδώ μέσα", άρχισα την τρέλα εγώ, "και με ένα γάλα που είναι η Μ.(λευκή επιδερμίδα), φτιάχνουμε ένα νόστιμο μιλκσέικ".
Δεν ήθελαν και πολύ τα μικράκια μου να ξεσπάσουν σε γέλια κι έτσι συνέχισα: "Ξέρετε ότι έχουμε και μια πίτσα στην παρέα μας;;" είπα, δείχνοντας ένα κοριτσάκι με φακίδες! Από εκεί και πέρα άρχισαν όλα να λένε το φαγητό που είναι σύμφωνα με το χρώμα της επιδερμίδας τους και, όλως παραδόξως, ήταν απίστευτα ταιριαστά, όπως η "ομελέτα" που διάλεξε ένα ξανθό κοριτσάκι και τα "τρουφάκια" ένα μελαχρινό σγουρομάλλικο. Μάλιστα κάποια σηκώθηκαν και κάθισαν δίπλα σε άλλα, λέγοντάς μας τη συνταγή που έφτιαξαν, ενώ ο αρχικός "σοκολάτας" ήταν πλέον περιζήτητος!
Αυτό το επεισόδιο μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα για τα προσφυγόπουλα που θα μπουν μέσα στα ελληνικά σχολεία.
Δε φαντάζεστε τι φαγητά και συνταγές θα φτιάχναμε εμείς στην τάξη μας!
Δε φαντάζεστε τι φαγητά και συνταγές θα φτιάχναμε εμείς στην τάξη μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου